مولانا معتقد است انسان خوراک اصلی خود را فراموش کرده و روی به تغذیه ای آورده که شایسته ی روانش نیست. می فرماید: خوراک اصلی انسان در حقیقت، نور خداوند است!
چون کسی کو از مرض گل داشت دوست / گرچه پندارد که آن خود قوت اوست
قوت اصلی را فرامش کرده است / روی در قوت مرض آورده است
نوش را بگذاشته سم خورده است / قوت علت را چو چربش کرده است
قوت اصلی بشر نور خداست / قوت حیوانی مرورا ناسزاست
لیک از علت درین افتاد دل / که خورد او روز و شب زین آب و گل
روی زرد و پای سست و دل سبک / کو غذای والسما ذات الحبک
آن غذای خاصگان دولتست / خوردن آن بی گلو و آلتست
شد غذای آفتاب از نور عرش / مر حسود و دیو را از دود فرش
در شهیدان یرزقون فرمود حق / آن غذا را نی دهان بُد، نی طَبَق
مولانا، مثنوی معنوی
دفتر دوم، حسد کردن حشم بر غلام خاص
بر طبق مطالعه ی بسیاری از دانشمندان و صاحب نظران، انسان در یک دوره از عمر زمین و در عصر یخبندان به ناچار گوشتخوار شد و عادت اشتباه امروزی را ادامه داد. و روی به خوراکی آورد که به هیچ وجه با طبیعتش سازگار نیست. این عادت اشتباه منجر به ایجاد مشکلات فراوانی برای تمامی موجودات من جمله انسان، و زمین زیبایمان گشته است.
در اندیشه ی مولانا، خوردن گوشت حیوانات، عادتی ناپسند و گیاهخواری پله ای است برای رسیدن به قوت اصلی و تناول از لقمه های راز که از جنس نور می باشد. این آموزه های معنوی، توسط مولانا و بسیاری از قدیسین بیان شده است. شایان ذکر است، امروزه هم چنین روش هایی در جهان وجود داشته و آموزش داده می شود. در این تلویزیون، گزارش هایی را از نور خواران، هوا خواران، آب خواران، و بسیاری از روش ها را خواهید دید:
